یکی دو روز پیش نوشته ای از بانو مسیح علی نژاد دیدم که در آن نوشته چنین نوشته بودند که چرا خود را سرگرم دفاع از مادر شهرام همایون و مهران مدیری نموده اید و زندانیان را به فرتموشی سپرده اید که در این راستا از تنی چند از آنها هم نام برده بودند.
در این نوشته من قصد دارم به عنوان یکی از آنها که به دفاع از مادر آقای همایون برخواستم پاسخی به بانو مسیح علی نژاد بدهم. بانو علی نژاد در آن فیلم کذایی آنچه بیش از همه مورد حمله قرار گرفت نه آقای همایون و مادر ایشان و نه سایر لس آنجلس نشین ها بودند، در این فیلم کذایی اخلاق که بن مایه فرهنگ هر کشوری هست مورد هدف قرار گرفت در آن بی اخلاقی به تمام معنا ترویج می شد و در آن بخشی که به مادر آقای همایون توهین نمودند ترویج بی اخلاقی به منتها درجه خود رسيد و برای همین این قسمت به عنوان کانون نکوهیدن مدیری انتخاب شد.
در بین ایرانیان مادر از دیر باز جایگاه ویژه ای داشته و دارد چنانکه ماندانا مادر کوروش در تاریخ ما نقش ویژه ای را بازی نموده است و مورد احترام همگان است. شاید کمتر زمانی شما در نوشتارها و در مقالات از نقش بزرگِ مادران اثری ببینید اما به واقع تا نیکو مادری نباشد هرگز نیکو پسر و دختری پا نخواهد گرفت و این را به وضوح همه می دانند و از برای همین به مادرانشان احترام فوق العاده ای قایلند و این دلیل آن شد که حتی بسیاری از آنان که شهرام همایون را نمی شناختند یا با او اختلاف نظر داشتند نیز به پشتیبانی از او به نکوهیدن مهران مدیری پرداختند.
این فقط یک دفاع از مادر آقای شهرام همایون نبود بلکه دفاع از با ارزش ترین داشته جامعه یعنی اخلاق بود، بانو علی نژاد اگر در جامعه ای اخلاقیات نابود شود دیگر در آن جامعه سنگ روی سنگ بند نخواهد شد و نه تنها شهرام همایون و مادرش مورد حمله واقع می شوند فردا در انتظار آن باید بود که تک تک ما مورد حمله واقع بشویم و این حمله از سوی افرادی چون مهران مدیری که شناخته شده نیز هستند نخواهد بود بلکه از سوی همسایه دیوار به دیوار خانه مان رخ خواد داد. آیا تجاوزهایی که در زندان ها صورت گرفت اگر این تبلیغ بی اخلاقی ها ادامه یابد به همانجا محدود خواهد ماند یا فردا در درون خانه هایمان نیز رخ خواهد داد؟
راه ایرانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر