"موسوی بهانه است" این جمله ای است که این روزها از زبان بعضی از دوستانم می شنوم این نوشته را برای آنها می نویسم تا فردا اگر اتفاقی برخلاف آنچه تصور می کنند رخ داد دیگر نتوانند از زیر بار مسوولیت آنچه انجام داده اند بگریزند و با جمله انقلاب ما را دزدیدند خودشان را بی گناه جلوه دهند.
دیشب پس از تظاهرات یکم اسفند با یکی از دوستانم در ایران در فیس بوک گفتگو می کردم از او نظر مردم را در مورد 5 اسفند و فراخوان جنبش ما هستیم پرسیدم او گفت احتمال زیاد مردم شرکت نمی کنند چون نمی توانیم به اندازه کافی تبلیغ کنیم و خلاصه این گفتگو به آنجا رسید که چرا مردم با اعلامیه موسوی به خیابان می آیند؟ و دوست من که تازه از تظاهرات آمده بود در پاسخم گفت موسوی یک بهانه است و مردم می خواهند کل نظام برود از او پرسیدم که بعد از رفتن این نظام چه کسی خواهد آمد؟ به من پاسخ داد که پای صندوق رای مردم تصمیم خواهند گرفت و نظرش این بود که مردم موسوی و کروبی را بر نخواهند گزید اما زمانی که از او پرسیدم چه کسی یا سازمانی قرار است این صندوق رای را برپا دارد؟ به من پاسخ داد جوانان ایران آگاهند مگر به آنها اعتماد نداری خیالت راحت باشد جوانان امروز آگاهند و دیگر به چاه نخواهند افتاد.
به گمانم دوست من تا کنون به این مساله نیدیشیده بود که پس از جمهوری اسلامی قرار است چگونه نظم در کشور برقرار باشد و چگونه قرار است صندوق رایی گذاشته شود تا رای آنها جمع شود و سرنوشت ایران را مشخص نماید. دوست من به آگاهی جوانان ایرانی می بالید و من نیز می بالم اما نباید این آگاهی باعث غرور دروغین در ما گردد و ما را از دیدن آینده باز دارد.
سال 2537 ایرانی (1357 ه.ش) مردم به خیابان ها ریختند تا دیکتاتوری را سرنگون کنند و این کار را هم با موفقیت انجام دادند اما آیا این نقطه پایان داستان بود؟ در آن روزگاربیشتر روشنفکرانی که در خیابان ها حضور داشتنند کشورهای غربی را دیده بودند و در آنجا درس خوانده بودند و به طبع خود را افرادی آگاه می دانستد در آن روزگار کمتر کسی به این می اندیشید که خمینی قدرت را در دست خواهد گرفت و شاید چون دوست من او را بهانه می دانستد. فکر و ذکر آنها یک چیز شده بود شاه باید برود و با اعلام خمینی به خیابان ها می ریختند و شعار مرگ بر شاه سر می دادند اما به گمانم کمتر کسی به آینده پس از رفتن شاه اندیشده بود و اینکه پس از او چگونه باید دموکراسی حاکم شود.
گویا این داستان سر باز ایستادن ندارد و امروز به گمانم دگر بار در حال رخ دادن است اگر دوست من گفته بود که پس از جمهوری اسلامی، موسوی یا کروبی خواهند آمد و دولت موقتی را تشکیل خواهند داد یا اینکه اصلا آنها قدرت را در دست خواهند گرفت یا هر چیز دیگری که نشان از وجود یک برنامه برای پس از سقوط رژیم جمهوری اسلامی داشته باشد و از ایجاد هرج و مرج در کشور جلوگیری نماید خیال من از بابت بعضی موارد چون یکچارچه ماندن ایران بسیار آسوده تر بود اما پاسخ او مرا سخت پریشان و برای آینده ایران نگران کرد.
فقط برای یک لحظه چشم های خود را ببندیم و به این بیندیشیم که جمهوری اسلامی همین الان سرنگون شد. برنامه ما برای برقراری دموکراسی چیست؟ در بازه زمانی بین سرنگونی جمهوری اسلامی و صندوق رایی که دوست من گفته بود قرار است کشور چگونه اداره شود؟ تمامیت ارضی ایران و یکپارچگیش قرار است چگونه تامین شوند؟
امیدوارم که آینده ایران این بار چون سال 2537 ایرانی شوم و سیاه نگردد و آگاهی ایرانیان این بار به کمکشان بیاید و برای آینده برنامه ای کامل داشته باشند و دموکراسی برقرار گردد و همه ایرانیان در خارج بتوانند با خیال راحت به کشورشان برگردند و دیگر کسی بخاطر داشتن اندیشه ای متفاوت مجبور به ترک ایران نشود و ایران جایی برای هر ایرانی با هر اندیشه و تفکر سیاسی و مذهبی باشد.
راه ایرانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر